در حوزه انسولین، چند شرکت تولیدکننده داخلی و یک شرکت واردکننده صرف داریم. همچنین یک شرکت هم داریم که سرمایهگذاری خارجی در ایران انجام داده و انسولین را به صورت کارپول وارد میکند و در کارخانه خود در ایران آن را در پِن (قلم) قرار میدهد، یعنی به نوعی مقداری از فرایند تولید را که بستهبندی است، در کشورمان انجام میدهد.
تولیدکنندگان داخلی به حق خواهان این هستند که وقتی دارویی را تولید میکنند که اثربخشی و کارایی آن ثابت شده است، واردات آن دارو محدود شود.
در حوزه انسولین با توجه به اینکه بسیاری از بیماران به خودِ نشان تجاری، حساسیت دارند و میخواهند آن نشان تجاری را مصرف کنند، اعمال محدودیت و ممنوعیت واردات برای مصرفکنندگان سخت است.
سازمانهای بیمهگر باید کمک کنند که پوشش بیمهای بهتری را به کالای داخلی بدهند چون در حال حاضر پوششها برای انسولینهای داخلی و وارداتی یکسان است و بیمار هیچ تفاوتی در پرداختی برای انسولین ایرانی و خارجی ندارد.
اگر این تفاوت ایجاد شود، هم تولیدکنندگان داخلی سهم بیشتری را خواهند داشت و هم رضایت نسبی هم ایجاد میشود. هرچند در حوزه قلم انسولین بحثهایی را داریم برای اینکه از حالت ارز ترجیحی خارج شود چون قلم انسولین، یک وسیله است و مستقیما دارو حساب نمیشود. این بحث هم در کمیسیون قیمت در حال بررسی است و اگر به نتیجه برسد، اصلاح میشود که روی قیمت موثر خواهد بود اما با هماهنگی سازمان بیمهگر برای اینکه پرداختی مردم افزایش نیابد.
بنابراین سیاست واردات انسولین برای تامین بخشی از نیاز هست، هرچند با محدودیتهای خاص خود.