کادر درمان و سلامت پای کار وطن و هموطن

به گزارش فانا، شاید قرن ها پیش وقتی استاد سخن سعدی سرود: «چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار» او هم مثل ما، بحران هایی شبیه جنگ و 8 سال دفاع مقدس، اپیدمی بیماری کرونا، سیل هایی همچون سال 98 و زلزله هایی مثل بم و منجیل را به چشم دیده بود که این بیت پر مغز را سرود، بیتی که به نظر می رسد فقط در پهنه جغرافیایی ما به معنی کامل خود می رسد.

هرچه به تاریخ قطور این مرز و بوم اضافه می شود، این حقیقت که طوفان ها بهانه ای است برای سرودن ترانه ای به نام باران مسجل تر می شود و تازه در طوفان است که ققنوس ها به پرواز در می آیند و مردم تازه قهرمانان داستان را از گوشه گوشه شهر به تماشا می نشینند.

8 روز از شروع جنایت گذشت! رژیمی که ماهیت و موجودیت خود را در ترور و حذف دیده به یکباره درست در زمانی که مردم ما در دفاع از حقوق مسلم خود مشغول مذاکره با قدرت های غربی بود، جان هایی را ستاند و با خود برد. از کودکان بی دفاع گرفته تا دانشمندان این مرز و بوم. از ژنرال های نظامی تا دخترانمان و داغ آنها به این زودی فراموش نخواهد شد.

امروز با جمعی از اصحاب رسانه برای عیادت از مجروحین جنایات رژیم صهیونیستی به بیمارستان های پایتخت رفتیم. جسم مجروح و خونی و باند پیچی شده هموطنانمان بر روی تخت های بیمارستانها گواه روشنی بر دروغ بزرگ یک رژیم کودک کش است که قبل از تجاوزش همیشه وانمود می کند که کاری با مردم عادی ندارد.

آیا جوان ۲۶ ساله ای که در خیابان تهرانپارس مشغول پیک موتوری بوده و مورد آماج رژیم غاصب تلاویو نشین قرارگرفته و حالا با پای سوخته و شکسته و سر آسیب دیده در یکی از بیمارستان های تهران بستری شده جزو مردم عادی نبود؟

آیا دختر ۳۷ ساله ای که در حملات جنایتکارانه رژیم صهیونی وقتی در اتاق خواب مشغول استراحت بوده و حالا چشمانش مورد اصابت قرار گرفته و روان او مختل شده جزو مردم عادی نبود؟

آیا مادر ۶۸ ساله ای که در آشپزخانه مشغول آشپزی بوده با حملات تروریستی رژیم غاصب صهیونیستی ناحیه گردن و دست هایش سوخته است جزو مردم عادی نبود؟

آیا آرماتوربندی که در منطقه شهران مشغول لوله کشی بوده و به جز او ۵ الی ۶ نفر از همکارانش نیز مصدوم و زخمی می شوند و حالا در یکی از بیمارستان های تهران بستری است، جزو مردم عادی نبود؟

و ده ها نفر از مجروحینی که الان در بیمارستان های تهران بستری و مشغول مداوا هستند اما امپریالیسم رسانه ای غرب آنها را نادیده می گیرد و مردم عادی نمی داند.

در این بین اما حضور پررنگ مدافعان سلامت کشور که همچون پروانه‌ای بر بالین هموطنانمان در بیمارستان های کشور برای امدادرسانی بال بال می زدند قابل توصیف نیست.

خانم رمضانی سرپرستار بخش ارتوپدی یکی از بیمارستان های تهران می گوید: این روزها خیلی از واژه ها برایم رنگ دوباره ای گرفته است احساس می کنم که آنها را گم کرده بودیم و یا می خواستند گم کنیم. مثل هموطن و با هم بودن، مثل همدلی، مثل فداکاری مثل ایران!

او ادامه می دهد: ما امروز پای وطن و هموطن ایستاده‌ایم. درست مثل زمانی که کرونا آمد درست مثل زمانی که ۸ سال با ما جنگیدند و ما مثل همیشه برای فدا شدن برای هم آماده ایم.

یک متخصص و جراح با تجربه، که دوست ندارد نامش در گزارش ذکر شود با چشمانی پر از اشک و عزم راسخ می‌گوید: ما اینجا هستیم تا زندگی‌ها را نجات دهیم. هر مجروح که بهبود می‌یابد، قلب ما از شادی پر می‌شود. این لحظات ما را زنده نگه می‌دارد.

امروز اصحاب رسانه به ویژه برخی از رسانه های آن ور آبی در گوشه گوشه بیمارستان های پایتخت به وضوح حضور غیرتمندانه کادر سلامت از پزشک و پرستار را به تصویر کشید. کادر سلامتی که همیشه در صحنه حضور داشته و حالا صداهای دیگری نیز از دیگر نقاط جهان شنیده می شود که پزشکان حاذق ایرانی در اقصی نقاط دنیا آماده بازگشت و سربازی برای مردمان خاک ایران هستند.