رئیس هیات مدیره انجمن دیابت گابریک گفت: صحبت‌هایی در رابطه با تغییر نرخ ارز انسولین مطرح شده که عمدتا انسولین‌های پایه را در نظر گرفته‌اند، مثل همین انسولین رایزودگ که این موضوع به صلاح بیماران نیست.
علیرضا استقامتی هستم رئیس هیات مدیره انجمن دیابت گابریک و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران که بیش از ۳۵ سال است در دانشگاه، دیابت را تدریس می‌کنم.
حدودا ۱۴ درصد از افراد بالای ۲۰ سال در ایران مبتلا به دیابت نوع دو هستند؛ یعنی حدودا ۷ میلیون نفر. در مطالعه عنوان شده است که ۲۴ درصد از جمعیت ایران در وضعیت پیش‌دیابت قرار دارند، یعنی بیش از ۱۰ میلیون نفر. برآورد آمارنامه‌ها در سطح سازمان غذا و دارو به ما نشان می‌دهد که تقریبا نزدیک یک میلیون نفر از مبتلایان به دیابت از انسولین استفاده می‌کنند.
یکی از انسولین‌هایی که در حال حاضر در کشور در اختیار داریم، انسولین رایزودگ است که فرمولاسیون خاصی دارد. ترکیبی از دو انسولین است. یک انسولین پایه نسل دوم که با انسولین‌های قدیمی متفاوت است و طول اثر بیشتری دارد و می‌تواند بیش از ۲۴ ساعت، تداوم داشته باشد. این انسولین با یک انسولین کوتاه‌اثر که ماموریتش کنترل قند خون‌های پس از غذا هست، ترکیب شده است.
شرکت نوونوردیسک انحصارا این انسولین را تولید کرده است.
صحبت‌هایی در رابطه با تغییر نرخ ارز انسولین مطرح شده که عمدتا انسولین‌های پایه را در نظر گرفته‌اند، مثل همین انسولین رایزودگ که این موضوع به صلاح بیماران نیست.
بیماری که نوع دو است و به مرحله‌ای می‌رسد که نیاز به انسولین دارد، فردی است که سال‌هاست دیابت دارد و معمولا بدن فرد به قرص‌ها به تنهایی جواب نمی‌دهد و در صورتی که انسولین درمانی را ادامه ندهد به شکل حاد به سلامتی فرد آسیب خواهد رسید و ممکن است عوارض جدی ایجاد شود؛ بنابراین در آینده با بیمارانی مواجه خواهیم بود که به دلیل عدم مصرف انسولین و یا مصرف انسولین‌های با کیفیت پایین و یا قرص‌هایی که اثرات کافی ندارند، با عوارض جدی مواجه هستند.
بنابراین مساله به این سادگی نیست که ما تصور کنیم با تغییر نرخ ارز انسولین، بیماران برمی‌گردند سراغ قرص و انسولین‌های دیگر. این موضوع باعث از دست رفتن کنترل مناسب می‌شود و نتیجه آن، ایجاد عارضه و هزینه‌هایی است که در نهایت باید نظام سلامت پرداخت کند. این هزینه، چندین برابر پولی خواهد بود که بابت انسولین پرداخت می‌شود.
اگر قرار است که ما میزان هزینه‌ای که بیمار برای انسولین می‌پردازد را تا دو یا سه برابر افزایش دهیم حتما باید پوشش‌دهی بیمه‌ها را داشته باشیم و برای پوشش بیمه‌ها لازم است که تمهیداتی دیده شود. مثلا در بودجه سال آینده برای بیمه‌ها مابه‌التفاوتی که لازم است دیده شود تا بتوانند پوشش کافی را برای بیماران ایجاد کنند. اکیدا توصیه می‌کنم، این سیاست‌گذاری باید به نحوی انجام شود که پرداخت بیماران از جیب، تغییری نکند والا ما مواجه خواهیم بود با بیمارانی که درمان‌هایشان را رها خواهند کرد با عوارضی که به صورت حاد و مزمن ایجاد خواهند شد؛ بنابراین باید با درایت و در زمان مناسب، تصمیم به جا و دقیقی برای این مساله گرفته شود.
